raak nooit het deleteknopje aan als je aan het opstellen ben...

Opnieuw moet ik mijn blog gaan schrijven.Ik heb het deleteknopje dus wel aangeraakt en alles , foetsie.
Ik schreef dus:

Dat het werk gestaag vordert en ik er niet altijd blij mee ben.

Dat het mooi wordt,het  MET breinaalden nu 26 gram weegt en 1  naaldje 6 gram is...Ik heb gemopperd en genoten.

en dat als je kritisch kijkt het niet perfect is, maar ik daar de volgende keer meer over vertel.

zijweggetjes

Ik kom ze overal tegen, zijweggetjes.
Ga ik wandelen dan is dat normaal en zigzag ik dat het een lieve lust is, maar ook met de auto kan ik niet op het rechte pad blijven. Nou vind ik dat helemaal niet erg want dan zie je nog eens wat.

In het dagelijks leven is het wel eens onrustig. Ga ik de trap stofzuigen, ligt er een boekje op de trede ,dat ik eerst maar even naar boven breng. Leg het in de kast en zie de stof die me uitnodigt om de stofdoek te pakken. Voor ik het weet ben ik de hele kamer aan het stoffen.

Nou ben ik niet zo van het stoffen en stop dan ook maar gauw. Naar beneden lopend kom ik de stofzuiger weer tegen waar ik haast mijn nek over breek.Ja, dan moet ik het toch afmaken.

En zo gaat het ook met mijn handwerk. 2 breiwerken waar ik tegelijkertijd aan werk.
Is genoeg zou je denken. Maar tussen door even achter de pc en via, via beland ik op een weblog van een Britse jonge vrouw , die me heel erg aanspreekt, die blog dan.
Kleurig en zeer creatief en ook nog een heleboel linkjes die me meer en meer van mijn doel afleiden. Maar het is zo leuk, zo kleurig , dat ik al gauw haar blogjes lees en vooral bekijk.
Dan ben ik verkocht en zie dingen die ik MOET maken. Ik zoek garen en haaknaald en voor ik het weet zit ik een patroontje te haken  en ben ik mijn breiwerken even vergeten.

zeg dan zelf, zo'n sfeertje, dat moet je toch maken?

twijfels

Een paar weken geleden kreeg ik op internet  een site te pakken waarop  de meest  waanzinnige wol  en verwijzingen naar een prachtig patroon op stonden.
Nieuwsgierig als ik ben moest ik zo snel mogelijk dit schoons bekijken.
Daar ging het mis.
 Ik wist dat dit eigenlijk mijn breipet te boven zou gaan, maar de post was al onderweg om de wol uit de Franse Pyreneen te laten bezorgen.  De kleuren, de kwaliteit, dit moest en zou ik met eigen ogen en handen zien en voelen.Toen oudste dochter langs kwam en dit schoons zag ging ook zij voor de bijl.
En omdat ze aan het eind van het jaar een trouwerij heeft zat er maar een ding op: breien en wel snel, want zo vreselijk veel tijd hebben we niet meer.
Mede door het feit dat ik  begin november  een staaroperatie moet ondergaan en  niet weet hoe mijn ogen er dan uitkomen. Beter waarschijnlijk, maar je weet maar nooit.

Toen ik het wolpakket openmaakte ( ik was al gewaarschuwd, want de postbode kon het pakket(je) door de brievenbus krijgen) zag ik de  dunste wol die ik ooit in handen heb gehad. Ik dacht dat ze me de verkeerde hadden gestuurd en dat het naaigaren was.
Omdat het patroon maar voor 1 maat was moest ik voor een grotere maat breien op naalden 3. Dat hield ik precies 5cm vol en was niet blij. Het was te open, te rommelig en ik stopte.
Na het aan dochter te hebben laten zien, besloten we  het nog even uit te stellen en als ik de geest weer kreeg zou er geen deadline op staan.
De wol lag naast de bank, in een mandje me aan te staren: BREI MIJ , schreeuwde het. En ik was week en begon weer. Nu op naalden een half maatje dunner, 2,5.
Ik veerde op na een naaldje of 10 en zag dat het werk veel mooier werd. Dus nu ben ik stevig aan het breien, meestal overdag, want de avond geeft me te weinig licht en ben ik te moe om het patroon te kunnen tellen.

 

Als het me even tegen zit of ik de steekjes niet duidelijk meer zie heb ik altijd nog mijn andere breiwerk. Een mouwloos vest voor mezelf , op naalden 5. Kijk, dat schiet op.

Op deze blog wil ik jullie laten meekijken naar de voortgang.

praline

Januari 2006, we gaan in frankrijk wonen, een spannende tijd breekt aan. Na een tijdje wil ik gezelschap want het is toch wel erg stil op de boerderij in Ecoivres. Als we internet hebben kom ik bij het zoeken van een hond op de asielsite een hond tegen die met een lege blik achter de tralies gelaten naar buiten kijkt.Is daar iemand? Iemand die van me kan houden?
Het verhaal achter deze 6 jarige  hond is niet bemoedigend. Ze, het is dus een meisje weet ik dan, is in het asiel terecht gekomen doordat haar baasje overleed en haar kinderen niet geinteresseerd waren. Dus kwam ze in het asiel in Rekkem terecht, een plaatsje op de grens van Frankrijk en Belgie . Daar begonnen de problemen,. ze wilde niet meer eten. Na 14 dagen bij de dierenarts thuis kwam er weer hoop en at ze uit de hand en dachten ze het lek boven te hebben.
Ze ging weer terug naar het asiel want ze moest toch een echt tehuis krijgen. Maar daar begon het opnieuw. Een noodoproep op internet bracht ons naar Rekkem. Daar zat ze , rustig, de wereld nog steeds vertrouwend keek ze ons aan en ik smolt. Jij gaat mee, meisje en we maken er wat van. Zo kwam Praline in ons leven.
Wat een naam , maar eigenlijk paste hij wel bij haar. . Een zacht koppie met prachtige hazelnoot lichte ogen en een rose neus.
Ze paste perfect in het franse platteland . Haar franse rasvrienden zijn wat kleiner en de staart gecoupeerd, maar de typische jachtkenmerken zitten er duidelijk in. Pootje naar voren als ze gespannen in de verte tuurt en altijd maar snuffelen.
Als we een plastic zeil in  de grote tuin leggen om het onkruid te lijf te gaan zit ze uren te wachten met haar neus turend naar het eventuele hobbeltje wat aangeeft dat daar een molletje boven komt .En ja hoor, 1 keer heeft ze beet, dit is genoeg om haar daar nog uren te laten zitten en hopen op nog zo'n hobbeltje.

 

Ons franse avontuur duurt niet erg lang, ik kan er niet wennen, de stilte vreet aan me. We gaan dus weer terug .

Om niet weer de feestdagen en de trieste wintermaanden daar te hoeven doorbrengen nemen we het aanbod van neef Marco aan om een paar maanden in zijn huis in den Haag te trekken. Daar kom ik langzaam maar zeker weer tot leven. We wandelen veel samen, door parken, duinen en strand.

We zitten vlak bij het Rode Kruis Ziekenhuis en daar gebeurt het. Ik struikel over een stoeprand,VOOR het, inderdaad, het desbetreffende ziekenhuis. Praline schrikt zich rot, wil zich losrukken, maar de rolriem houdt haar nog even tegen . Ook daar komt een eind aan en ze rukt mijn arm haast uit de kom. Ik wil haar niet loslaten bij die drukke weg , vlakbij de verkeerslichten, maar door de pijn schiet ze toch los en weg is ze. 

Ook al sta ik voor een ziekenhuis ik ga eerst naar huis om Frits te waarschuwen om te gaan zoeken. Ik ga naar het ziekenhuis en daar constateert een jonge arts dat er niets gebroken of gescheurd is.Kortom, de pijn heb ik nog steeds en Praline kwam weer terecht door 2 dames die een loslopende hond met een rolriem achter zich aan toch wel vreemd vonden en haar naar de dierenwinkel hebben gebracht ,waar ik door veel vragen achter kwam en haar dus weer thuis kreeg.

Uiteindelijk belandden we in Zeeland. Waar we heerlijke wandelingen maakten, dorpjes ontdekten en alle supers bezochten ( ik dan) .Waar zij leerde dat het in de auto ook goed toeven was en ze geduldig op me wachtte.

Nu, ruim 6 jaar later, is ze er beroerd aan toe.Haar voorpoot is zo pijnlijk van de artrose dat ze daar extra medicijnen voor krijgt. Die slikt ze nu 3 dagen en ze is er, met recht, hondsberoerd van. Hoe dit gaat aflopen? Er moet een wondertje gebeuren om haar op de been te krijgen. Heb het vanmiddag nog even geprobeerd maar het is eigenlijk misdadig om haar zo  te zien strompelen.

Heel vreemd, gisteren nog lekker in de tuin, zich wentelend in het gras, schurend onder de heg. Vandaag de hele dag in de mand, niet eten, niet drinken. De bijverschijnselen van de medicijnen kunnen veel nare effecten hebben, dus ik blijf nog een ietsiepietsie hopen, maar tegen beter weten in. Ze is oud, 13, en wat er ook nu nog verandert, haar leven ligt achter haar.

vandaag, vrijdag 18, ligt ze in haar mand en kijkt me aan. Ik heb vecht met mijn gevoelens. Mag ze nog een paar weekjes, daagjes? Het eten gaat vandaag niet goed. Haar brokken wil ze niet, dus de kans om daar genezing uit te verwachten wordt kleiner.Wel wil ze een bakje  Ceasar .Ze smult er zelfs van , is toch iets. Ook haar pil heeft ze met een plakje serrano ham genomen, tja, smaak heeft ze wel.
Het lopen gaat redelijk,  het lijkt wel of ze er aan went en haar lopen aanpast aan de pijn. Ik moet zelf ook goed oppassen waar we lopen. Het liefst loopt ze in de bermen, met het risico van verstappen in de kuilen. Ze trekt me opzij en wil nog verder. Naar waar ze vaak gaat zitten. Ik geef maar toe, want dit zijn natuurlijke driften die ik niet wil stoppen.Ik besluit het tot volgende week aan te zien, maar ik vind het verdomde moeilijk. Ik denk soms,als het al zo moeilijk is voor een hond , hoe moet dat dan zijn voor een mens?
 22-5-2012,dat was het dan, dag meisje.

boodschappen doen zo geen straf.

Een van de eisen van een eventueel nieuw huis is dat er winkels op fietsafstand zijn. Dat heb ik altijd fijn gevonden. Nu , hier in Zeeland staat er altijd te veel wind en is de afstand dan net iets te ver. Mijn knieen trekken dat niet meer.
Op mijn gewone fiets kom ik transpirerend aan en dan voel ik me niet echt lekker. Mijn snorfiets is niet betrouwbaar, wel heel fijn rijdend, maar als je niet zeker weet of je snorrend terug kan is de lol er gauw af. Als je gewoon, zonder motor moet rijden is hij heel zwaar en dus dubbel belastend.
Nu heb ik eindelijk mijn droomwens, een elektrische fiets, wat een luxe. Heerlijk ontspannen kan ik een behoorlijk eindje komen. Zo ook deze morgen. Ik stap met een lekker zonnetje op de pedalen en al rijdende besluit ik naar de Jumbo in Oost- Souburg te gaan, via Middelburg.

idyllische landweggetjes, net buiten Vlissingen.

wat een plezier om zo je boodschappen te mogen doen.

ik passeer een gehuchtje, Groot Abeele, nou ja, groot?

fikkie houdt me vanuit de hoogte in de gaten

.

ik weet het zeker, dit ga ik vaker doen.

geheimpjes

De meimaand staat weer voor de deur . Dat betekent niet alleen langere dagen, (misschien) mooier weer, maar ook verjaardagen. Alleen al in Brielle zijn er drie, van de 4, jarig in het gezin van de oudste dochter. Zijzelf  is een maand later, en dan is de vraag maar of de rit naar Brielle nog wel gemaakt gaat worden door de familie.
Omdat ik voor .... iets wil breien kan ik het hier niet laten zien, nou ja, een ieniemienie stukje?

Bijschrift toevoegen

Zeker, dit wordt het. 

Het is zwart al zou je dat zo niet zeggen. Tot nu toe ben ik er nog niet zo tevreden over ,maar ik heb nog even.

breipennen, (zo noemen ze in zeeland breinaalden).

Om het nog spannender te maken toon ik vandaag mijn breinaalden voorraad, die uitgebreid is ( he grappig) met nog een koker van mijn zus.... Nee...ik heb er genoeg, ik heb niet meer naalden nodig, ...ze toen toch maar meegenomen en nu vind ik het tijd toch maar eens wat te gaan schiften en weg te doen.

Er zit van 60 jaar breinaalden in, plastic, metaal, klein en groot. Wat zal er allemaal mee gemaakt zijn. Truien voor haarzelf, voor mij . Ze vertelde mij dat ze al voor mij breide toen ik 4 was, dus was zij 14. Soms word ik sentimenteel en wil een enkele naalden houden, maar ik spreek mezelf streng toe
Gelijk doe ik al mijn  kromme  naalden  weg. Zo , hier zat ik nu maanden tegen aan te hikken , eindelijk.